[ Pobierz całość w formacie PDF ]
wenerycznych.
Peron miał swój własny ośrodek rekreacyjny, gdzie spędzał popołudnia w otoczeniu nastoletnich
dziewcząt, obserwując, jak grają w koszykówkę lub pływają. Wkrótce jedna z nich, Nellie Rivas,
została jego kochanką. Była córką robotnika z fabryki słodyczy i miała zaledwie trzynaście lat. Peron
utrzymywał jednak, że nie była niewinna. Sypiała w domu na sofie ustawionej w nogach łóżka swych
rodziców. Pewnego dnia w biurze Związku Uczniów w Olivos powiedziano jej, że zje obiad z
prezydentem. Nie było to ich ostatnie spotkanie.
Wkrótce wysłano ją, by dostarczyła do pałacu prezydenckiego pewne dokumenty. Spędziła
popołudnie na pogawędce i została na noc. Następnego dnia zjawiła się wraz z Peronem na
zawodach sportowych. Wrócili pózno, więc spędziła w pałacu kolejną noc. Nazajutrz pogoda była
zbyt burzliwa, by dziewczyna mogła wrócić do domu. Nie wróciła tam już nigdy.
Peron zbudował dla niej w suterenie jednej ze swych willi luksusowe gniazdko o ścianach pokrytych
lustrami, wyścielone skórami białych niedzwiedzi. Obsypał ją klejnotami.
Jednakże choć ich związek opierał się głównie na seksie, było w nim miejsce także na czułość i
troskę. Peron spędzał długie godziny ucząc Nellie podstaw dobrych manier. Chciał nawet wysłać ją
w podróż do Europy, aby zobaczyła trochę świata, lecz dziewczyna odmówiła twierdząc, że nie chce
rozstawać się z kochankiem. Najmniejsza wzmianka o opuszczeniu rezydencji przyprawiała mnie o
szaleństwo napisała pózniej.
Plotki o nastoletniej nałożnicy dyktatora zataczały coraz szersze kręgi. Wkrótce cały kraj mówił o
orgiach odbywających się za wysokimi murami prezydenckiej posiadłości. Peron jawił się jako
rzymski cesarz otoczony haremem niewolnic. Choć większość tych opowieści była zmyślona, część
stronników prezydenta sądziła, że kala on pamięć ukochanej Evity. W
1955 roku argentyńska gospodarka leżała w ruinie, a opuszczony przez większość zwolenników
Peron zmuszony był oddać władzę i szukać schronienia na paragwajskiej kanonierce, która zawinęła
na remont do portu w Buenos Aires. Zanim wyruszył na wygnanie, skreślił ostatni list do Nellie
Rivas. Czytamy w nim: Moja droga maleńka. [& ]
Tęsknię za tobą codziennie. [& ] Wiele całusów i wiele gorących pragnień. Wkrótce się spotkamy.
Papi .
Namiętna korespondencja Juana i Nellie została z czasem opublikowana, co jeszcze bardziej
nadszarpnęło reputację Peróna. Był sądzony in absentia przez sąd wojskowy.
Oskarżono o romans z Nellie Rivas i pozbawiono stopnia generała za prowadzenie się niegodne
oficera i dżentelmena . W uzasadnieniu wyroku napisano: Zbyteczne byłoby opisywanie przerażenia
sądu dowodami tak podłych czynów, popełnionych przez kogoś, kto zawsze utrzymywał, że jedynym
bogactwem kraju są dzieci.
Serce Nellie zostało złamane. Kochał mnie mówiła. Mógłby być moim dziadkiem, lecz kochał
mnie. Zawsze mówił mi, że jestem bardzo ładna, a to przecież nieprawda, czyż nie?
Dziewczynę wysłano na osiem miesięcy do zakładu poprawczego. Jej rodzice przebywali na
wygnaniu w Montevideo.
Z czasem Nellie poślubiła Argentyńczyka zatrudnionego w amerykańskiej ambasadzie.
W tym samym czasie ekshumowano zwłoki Evity i wywieziono z Argentyny w obawie, że jej grób
może stać się obiektem kultu zwolenników Peróna. Szczątki pięknej Evy Duarte spoczęły w nie
oznaczonej mogile gdzieś we Włoszech.
Na wygnaniu w Hiszpanii Juan Peron spotkał argentyńską tancerkę Marię Estellę Martinez
Isabellitę. Porzuciła karierę, aby zostać jego osobistą sekretarką. Pobrali się w 1961 roku. W roku
1971 w Argentynie doszło do kolejnego przewrotu. Tym razem wojskowi przyrzekli przywrócenie
demokracji i uczynili gest w stosunku do Peróna, który wciąż miał
liczną rzeszę zwolenników. W Madrycie zwrócono mu trumnę z ciałem Evity.
W 1973 roku Peron powrócił do ojczyzny i wygrał wybory prezydenckie.
Współkandydatką była Isabel Martinez, która stała wiernie u jego boku. Gdy Juan obejmował
[ Pobierz całość w formacie PDF ]