Brenden Laila Hannah 16 PuĹapka

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- To niewiele pomoże - prychnęła Hannah-Kari. - Wiedziałam o twoich lekcjach gry, a dla
taty to takie samo przewinienie jak twoje.
- Nie wiadomo, czy będzie tak zle - pocieszył ją Knut, gdy weszli na podwórze. - Kiedy tato
wróci, może już nie będzie pamiętał o całej sprawie.
- Hej! - �shild otworzyła drzwi i zeszła po schodach. -Spózniliście się dzisiaj. - Nie pytała,
dlaczego.
- Tak, ponieważ niedługo skończy się szkoła - wyjaśniła Hannah-Kari.
�shild uniosła brwi i spojrzała na dzieci, nie rozumiejąc. Uważała, że to niezbyt dobre
wytłumaczenie.
- Byliśmy u Skocznego Dalo - dodał Knut. Skoro ojciec już wie, to równie dobrze mamie
też można o tym powiedzieć.
- A co tam robiliście? - �shild domyśliła się, że coś się stało, ponieważ zarówno Knut, jak
Hannah-Kari wyglądali na trochę zakłopotanych.
- Zanieśliśmy mu wodę i drewno, a ja próbowałem grać na jego skrzypcach.
- Tak jak przez całą zimę? - Głos �shild brzmiał łagodnie.
-Tak.
- Tato o tym wie - dodała Hannah-Kari. - Spotkaliśmy go po drodze i wypytywał nas tak
samo jak ty. Jednak wydaje mi się, że on się rozgniewał.
- Ojej. To nie wróży nic dobrego. - �shild zadrżała i odsunęła się, żeby dzieci mogły wejść
do środka.
- Zapowiedział, że z nami porozmawia, jak wróci -mruknął Knut i powiesił kurtkę. - Ale nie
może mi odebrać tego, co już mam.
- Co chcesz przez to powiedzieć? - �shild obawiała się, że wieczorem będzie awantura,
kiedy mąż wróci do domu. Ole nie lubił nieuczciwości, a zostać oszukanym uważał za coś
najgorszego, co znał.
- Nie mam skrzypiec. A dzwięki noszę w sobie.
- Co mówi Odd Dalo? Czy nie zdziwiło go, że ani ja, ani tato nie przyszliśmy z nim
porozmawiać? - �shild wyczuła w głosie syna ten sam upór i silną wolę co ostatnio, kiedy
rozmawiali o grze na skrzypcach, i nagle zdała sobie sprawę, że syn się od niej oddala. Knut
zamierzał pójść własną drogą i nie da sobie w tej sprawie przemówić do rozumu. Dzwięki muzyki
znaczyły dla niego tak wiele, że na nic się nie zda usiłowanie poprowadzenia go w innym kierunku.
Zrozumiała, że krzyk i surowe słowa nie dadzą żadnych rezultatów.
- Odd ucieszył się, że ktoś ze wsi chciał się uczyć grać na skrzypcach, i nie zadawał
trudnych pytań.
- Zapewne jest mądrym człowiekiem. Ale powiedz mi chociaż, jaką macie umowę -
poprosiła �shild. Usiedli dokoła stołu w głównej izbie. - Być może będzie potrzebował jakiegoś
dodatkowego podziękowania.
Knut spojrzał na matkę badawczo. Czyżby za jej pytaniem kryło się coś jeszcze? Nie, chyba
chodziło jej tylko o to, żeby Odd Dalo dostał coś w zamian za swoją pracę. Po prostu była
sprawiedliwa.
- Zimą nosiłem mu wodę i drewno, a czasami odgarnąłem śnieg. Powiedział, że to
wystarczy.
- Ach tak. - �shild odetchnęła z ulgą, gdy się dowiedziała, że syn jednak w jakiś sposób się
odwdzięczył. - A ty, Hannah-Kari? Co robiłaś, gdy czekałaś na Knuta?
- Czytałam i robiłam rzezby ze śniegu. Czasami budowałam zapory w rowie. To było trochę
nudne. - Wreszcie Hannah-Kari mogła coś powiedzieć. Ulżyło jej, że mama potraktowała ich tak
łagodnie.
- Mogłaś po prostu pójść przodem - wtrącił się Knut. -Nie musiałaś na mnie czekać.
- Ale chciałam ci pomóc. - Hannah-Kari poczuła rozczarowanie i złość. Przez całą zimę
starała się być lojalna wobec brata, żeby mógł dalej grać, a tymczasem on mówi, że to wcale nie
było ważne. - Gdyby tato się zorientował, nie mógłbyś więcej grać, a wtedy dopiero byś się na mnie
obraził.
- No, no - uciszyła dzieci �shild. Nie chciała, by jeszcze do tego wszystkiego bliznięta się
kłóciły. Wystarczy, że Ole prawdopodobnie wróci wściekły. - Nie posłuchałyście ojca i nic
dziwnego, że jest na was zły. Gdy wróci, to dopiero się okaże, co ma nam do powiedzenia. - Wstała
i skinęła w stronę poddasza. - Tymczasem możecie ponawijać motki i powiązać czółenka do tkania.
- Ale mamo, to praca dla dziewczyn - zaprotestował Knut rozczarowany. - Czy nie
mógłbym zamiast tego pomalować smołą drzwi do stajni?
- Nie, teraz zrobisz to, co każę. - �shild spojrzała surowo na syna i popędziła go gestem
ręki. - Uważam, że już dość długo robiłeś to, co chciałeś.
Patrzyła na plecy blizniąt, znikających w kuchni, a potem na korytarzu. Podejrzewała, czym
są spowodowane pózne powroty do domu ostatniej zimy, lecz nie żałowała, że udawała, iż o
niczym nie wie. Knut był w tym czasie wesoły i zgodny, a kilka razy przyłapała go nawet, jak nucił
pod nosem. Teraz sprawiał wrażenie, jakby zamknął się w sobie, i aż bił od niego upór. Oby Ole [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum